Een verhaal:
Twee vrienden liepen in de woestijn. Op een gegeven moment kregen de twee vrienden ruzie. Het liep zo hoog op dat de ene vriend de andere in het gezicht sloeg. De geslagene bukte zich en schreef in het zand: 'Mijn vriend heeft mij geslagen !' Ze liepen verder en na een poosje kwamen ze bij een oase, met bomen, verkoeling en veel water; heel veel water. Zo veel water dat je er in kon zwemmen en dat deden ze ook,......maar het was moerassig en één van de vrienden kwam vast te zitten. Het was de jongen die geslagen was. Hij riep om hulp en de andere vriend trok hem er uit. Blijdschap alom. De vriend pakte een grote steen en beitelde daar in: 'Mijn vriend heeft mij gered !' Daar stond de ander van te kijken en vroeg: 'Waarom schreef je in het zand dat ik je geslagen had, en beitel je in het steen dat ik je gered heb?' 'Dat is duidelijk' zei de vriend, 'wat in het zand geschreven staat is bij het eerste zuchtje wind verdwenen en onleesbaar geworden....., wat ik in de steen gebeiteld heb, is blijvend en voor altijd vast gelegd'.
Zo zou het ook moeten zijn als andere mensen ons onrecht hebben gedaan. Op het moment moet het duidelijk leesbaar zijn, maar dan moet vergeving en liefde als een wind over het gebeuren waaien en alles weer glad strijken. Doet iemand iets goed voor je, laat dat dan in je geheugen gegrift staan, om als voorbeeld te zijn voor je handelen naar anderen toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten